Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών
Αριθ.απόφασης: 15193/2007
Πρόεδρος: Δ. Γαλάνη, Πρόεδρος Πρωτοδικών Δ.Δ.,
Εισηγήτρια: Α. Καζάνη, Πρωτοδίκης Δ.Δ.
Δικηγόρος: Χρ. Τότσης

I. Δαπάνες επισκευής, συντήρησης, κλπ. Ε.Ι.Χ. αυτοκινήτων (ιδιόκτητων και μισθωμένων) εταιρείας. Μη αναγνώριση δαπάνης με την αιτιολογία της χρησιμοποίησης των αυτοκινήτων για τις προσωπικές ανάγκες των μελών του Δ.Σ. Βάρος της απόδειξης: Η φορολογική αρχή που φέρει το βάρος της απόδειξης, ισχυριζόμενη ότι τα μεταφορικά μέσα της εταιρείας χρησιμοποιούνται για τις προσωπικές ανάγκες των μελών του Δ.Σ. και των πωλητών της εταιρείας, πρέπει να αποδεικνύει με συγκεκριμένα στοιχεία τη βασιμότητα του εν λόγω ισχυρισμού της.

II. Περιορισμός δαπανών σε ποσοστό 60% και 25%, κατά περίπτωση, κατ΄ άρθρο 31, παρ. 1, περ. β΄ του Κ.Φ.Ε.: Ο εν λόγω περιορισμός δαπανών δεν αφορά τα μισθώματα επιβατικών αυτοκινήτων Ι.Χ. που καταβάλλονται σε επιχειρήσεις ενοικίασης αυτοκινήτων, αλλά (αφορά) τα μισθώματα που καταβάλλονται σε εταιρείες χρηματοδοτικής μίσθωσης και μόνο.

[...] Από το συνολικό ποσό των 53.624.552 δρχ., που αντιστοιχεί στους λογαριασμούς "ενοικίαση μεταφορικών μέσων" δρχ. 36.495.228, "ασφάλιστρα ΕΙΧ αυτοκινήτων" δρχ. 2.797.688, "επισκευές ΕΙΧ αυτοκινήτων" δρχ. 4.981.032, "τέλη κυκλοφορίας ΕΙΧ αυτοκινήτων" δρχ. 588.607 και "αποσβέσεις ΕΙΧ αυτοκινήτων" δρχ. 8.761.997, στους οποίους καταχωρούνται οι δαπάνες επισκευής, συντήρησης των ΕΙΧ αυτοκινήτων ιδιοκτησίας τns εταιρείας και μισθωμένων, καθώς και οι δαπάνες κίνησης αυτών, η Φορολογική Αρχή δεν αναγνώρισε ποσό 21.507.313 δρχ. Συγκεκριμένα, δεν αναγνώρισε ποσοστό 70% των εν λόγω δαπανών, που ισούται με 37.537.187 δρχ. και το οποίο, εν τέλει, μειώθηκε στο ποσό των 21.507.313 δρχ., λόγω δηλωθείσας λογιστικής διαφοράς, ύψους 16.029.874 δρχ. Η Φορολογική δε Αρχή δεν αναγνώρισε πρos έκπτωση τις δαπάνες αυτές, με την αιτιολογία ότι τα εν λόγω μεταφορικά μέσα χρησιμοποιούνται και για τις προσωπικές ανάγκες των μελών του Δ.Σ., καθώς και των πωλητών. Καταρχήν, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι οι εν λόγω δαπάνες είναι παραγωγικές, καθόσον καλύπτουν ανάγκες της εταιρείας, όπως είναι η καθημερινή σχεδόν μετακίνηση των μελών του Δ.Σ. μεταξύ Αθηνών και Θηβών, όπου βρίσκονται τα θερμοκήπια τns θυγατρικής τns εταιρείας. Εξάλλου, υποστηρίζει για τα μισθωμένα αυτοκίνητα δεν ισχύει ο περιορισμός 60% και 25% κατά περίπτωση και εκπίπτει ολόκληρο το μίσθωμα. Το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη ότι, η Φορολογική Αρχή, που φέρει το σχετικό βάρος απόδειξης, δεν απέδειξε με συγκεκριμένα στοιχεία ότι κατά τη διάρκεια τns κρινόμενης περιόδου, έγινε χρήση των αυτοκινήτων της εταιρείας για την κάλυψη των προσωπικών αναγκών των μελών του διοικητικού συμβουλίου τns εταιρείας και των πωλητών της (βλ. ΣτΕ 2356/1993), κρίνει ότι μη νομίμως η Φορολογική Αρχή δεν αναγνώρισε τις ως άνω δαπάνες και, για το λόγο αυτό, η λογιστική αυτή διαφορά πρέπει να διαγράφει. Επιπλέον, ως προς τη δαπάνη των μισθωμάτων, όπως προκύπτει από τη διατύπωση του άρθρου 31, παρ. 1, περ. β΄ του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος, ο ως άνω περιορισμός των δαπανών σε ποσοστό 60% και 25% κατά περίπτωση, δεν αφορά τα μιυθώματα επιβατικών αυτοκινήτων IX που καταβάλλονται σε λοιπές επιχειρήσεις ενοικίασης αυτοκινήτων, επειδή στο νόμο γίνεται ρητή αναφορά για μισθώματα που καταβάλλονται σε εταιρείες χρηματοδοτικής μίσθωσης και μόνο.