Συμβουλίου της Επικρατείας (Τμήματος Β?)
Αριθ. απόφασης: 320/2000
Πρόεδρος: Ηλ. Παπαγεωργίου, Σύμβουλος ΣτΕ
Εισηγητής: Κ. Βιολάρης, Σύμβουλος ΣτΕ
Δικηγόροι: Ε. Σβολοπούλου, Πάρεδρος Ν.Σ.Κ., Π. Νυφλής

Έκπτωση δαπανών συντήρησης, επισκευής και βελτίωσης μηχανημάτων και εν γένει εγκαταστάσεων επιχείρησης: Οι δαπάνες συντήρησης και επισκευής (δηλαδή, αυτές που αποβλέπουν στη διατήρηση της υφιστάμενης αξίας των περιουσιακών στοιχείων) αφαιρούνται εξ? ολοκλήρου από τα ακαθάριστα έσοδα της επιχείρησης κατά τη χρήση που πραγματοποιήθηκαν. Ενώ οι δαπάνες βελτίωσης (δηλαδή, αυτές που αποβλέπουν στην επαύξηση εν γένει των περιουσιακών στοιχείων της επιχείρησης) δεν αφαιρούνται εξ? ολοκλήρου κατά τη διαχειριστική περίοδο κατά την οποία πραγματοποιήθηκαν, αλλά είναι δεκτικές απόσβεσης σε πλείονες χρήσεις.

Δεκτή αίτηση αναίρεσης Δ.Ο.Υ. κατά της 261/1994 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης.

"19. Επειδή, κατά τη διάταξη του άρθρου 35 παρ. 1 περ. β του Ν.Δ. 3323/1955, για τον προσδιορισμό των καθαρών κερδών αφαιρούνται από τα ακαθάριστα έσοδα της επιχειρήσεως οι δαπάνες για τη συντήρηση και επισκευή μηχανημάτων και επαγγελματικών γενικά εγκαταστάσεών της. Κατά την έννοια της διατάξεως αυτής, ως δαπάνες συντηρήσεως μεν θεωρούνται εκείνες οι οποίες γίνονται για να διατηρηθούν περιουσιακά στοιχεία της επιχειρήσεως σε καλή κατάσταση και για να παρεμποδισθούν ή να προληφθούν τυχόν βλάβες ή αλλοιώσεις τους από τη χρήση ή τη λειτουργία ή την πάροδο του χρόνου, ως δαπάνες δε επισκευής, εκείνες οι οποίες γίνονται για να επανέλθουν τα περιουσιακά στοιχεία που τυχόν υπέστησαν βλάβη ή αλλοίωση στην αρχική καλή τους κατάσταση. Κατ? αντιδιαστολή εξάλλου προς τις δαπάνες αυτές, οι οποίες αποβλέπουν στη διατήρηση της υφισταμένης αξίας των περιουσιακών στοιχείων, οι δαπάνες βελτιώσεως, οι οποίες δεν αφαιρούνται εξ? ολοκλήρου κατά τη διαχειριστική περίοδο κατά την οποία πραγματοποιήθηκαν, αλλά είναι δεκτικές αποσβέσεως σε πλείονες χρήσεις, αποβλέπουν στην επαύξηση ή επέκταση ή συμπλήρωση των εγκαταστάσεων της επιχειρήσεως, δηλαδή στην επαύξηση εν γένει των περιουσιακών της στοιχείων. Στην προκειμένη περίπτωση, η αναιρεσείουσα επιβαρύνε τα αποτελέσματα της κρινομένης χρήσεως με κονδύλιο 74.501 δραχμών, το οποίο διέθεσε για ασφαλτόστρωση της ιδιωτικής οδού που οδηγεί στο εργοστάσιό της. Το διοικητικό εφετείο, λαμβάνοντας υπόψη "τη φύση και τον προορισμό της δαπάνης" έκρινε ότι εξυπηρετούσε την επιχείρηση σε περισσότερες χρήσεις και για το λόγο αυτό έπρεπε να αποσβεσθεί τμηματικά σε κάθε μία των περισσοτέρων χρήσεων. Με τη σκέψη δε αυτή το δευτεροβάθμιο δικαστήριο κατέληξε στην κρίση ότι ορθώς η εν λόγω δαπάνη δεν αναγνωρίσθηκε προς έκπτωση από τη φορολογική αρχή και το διοικητικό πρωτοδικείο. Η κρίση όμως αυτή είναι πλημμελώς αιτιολογημένη, διότι δεν αναφέρονται από το Δικαστήριο τα στοιχεία εκείνα τα οποία είναι απαραίτητα για τη διαμόρφωση κρίσεως επί του ζητήματος αν η επίδικη δαπάνη συνετέλεσε απλώς στη διατήρηση της περιουσιακής αξίας της εγκαταστάσεως, οπότε ως δαπάνη συντηρήσεως ή επισκευής θα ήταν αφαιρετέα εξ? ολοκλήρου κατά την υπόλογο χρήση σύμφωνα με τα εκτεθέντα, ή αν η εν λόγω δαπάνη συνετέλεσε στην επαύξηση της αξίας της εγκαταστάσεως, οπότε ως δαπάνη βελτιώσεως δεν θα ήταν δεκτική εφάπαξ εκπτώσεως, αλλά αποσβέσεως σε περισσότερες χρήσεις. Για το λόγο αυτό, βασίμως προβαλλόμενο με την κρινομένη αίτηση, η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να αναιρεθεί κατά το μέρος τούτο, η δε υπόθεση, που χρήζει διευκρινίσεως κατά το πραγματικό, πρέπει να παραπεμφθεί κατά το αναιρούμενο μέρος της στο ίδιο διοικητικό εφετείο για νέα κρίση.